Maritiemrecht/Zeerecht

In het publiekrechtelijk zeerecht is de  vrijheid van de volle zee het recht van alle staten om vrijelijk gebruik te maken van de zee en haar natuurlijke hulpbronnen , van groot belang, alsook het recht van onschuldige doorvaart.  Het belangrijkste verdrag is hier het VN-Zeerechtverdrag (UNCLOS). Naast het verdragsrecht is er echter ook nog het oudere internationale gewoonterecht . Zo heeft de Verenigde Staten VN-zeerechtverdrag niet geratificeerd, maar acht het zichzelf wel grotendeels gebonden door het gewoonterecht. Het privaatrechtelijk zeerecht betreft vooral het vervoer van personen en goederen overzee.

Om tot werkbare regelgeving te komen, zijn in het VN-zeerechtverdrag de taken verdeeld tussen de Internationale Maritieme Organisatie(IMO) en de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO). De IMO is daarbij verantwoordelijk voor veiligheid, verontreiniging en beveiliging, terwijl de ILO de wetgeving met betrekking tot de leef- en arbeidsomstandigheden van scheepsbemanningen onder haar hoede heeft. Daarnaast is er binnen het privaatrechtelijk zeerecht ook een rol voor het Comite Maritime International(CMI), al is deze deels overgenomen door de vorming van de Juridische Commissie van de IMO in 1967.

In het VN-zeerechtverdrag worden de rechten aangegeven van kuststaten in hun maritieme rechtsgebieden (de territoriale wateren, de aansluitende zone territoriale wateren, de aansluitende zone  (en de exclusieve economische zone). Het is echter vooral de vlaggenstaat  die regelgeving invoert en toeziet op de naleving daarvan.